Rozdział I

Rozdział I

Kochany pamiętniku! 04.02.2018r.

Nigdy nie miałam pamiętnika. Przez całe moje siedemnastoletnie życie nie czułam potrzeby posiadania zeszytu, w którym ujawniałabym wszystkie moje sekrety, uczucia, tłumione emocje. Aż do tego dnia. Dziś moja najlepsza przyjaciółka Jessi postanowiła wręczyć mi zaległy prezent urodzinowy- Ciebie. Zobaczywszy moją zmieszaną minę powiedziała, że to rodzaj terapii, na której temat czytała w internecie i od razu skojarzyła jej się ze mną! Rozumiesz to? Bo ja nadal niedowierzam. Rozumiem, mogę dla obcych ludzi wyglądać jak mały skrzat z wiecznie naburmuszoną miną. Lubię słuchać "mocniejszej muzyki" jak to nazywa Jessi ale to jeszcze nie oznacza, że mam jakieś zaburzenia, o których naczytała się w pisemkach dla nastolatek! 

Ale jak widać, przekonała mnie do Ciebie i do tego aby się przełamać i spróbować zwierzać ci się
 z moich myśli. Może pomożesz mi uporać się z moim zwariowanym życiem? 

Poniedziałek- 6:32

Budzi mnie przeraźliwy hałas. Krzywię się na samą myśl o tym, co oznacza. Poniedziałek. Nie mając jednak żadnego wyboru szukam komórki, która musiała się zgubić w pościeli i wyłączam budzik, powodujący u mnie palpitacje serca. Staczam się ciężko z łóżka i zmierzam w stronę łazienki.
 W momencie kiedy spoglądam w lustro wiem, że to będzie ciężka przeprawa. Moje włosy wyglądają jakby przez całą noc ptaki wiły sobie z nich gniazdo, mam wory pod oczami- skutek całonocnego maratonu czytania moich nowo zakupionych książek. Co ja mam z tym zrobić w niecałe 10 minut?! Szybko myję zęby, szczotkuję moje niewdzięczne włosy nie mając czasu zrobić z nimi czegoś bardziej wymyślnego i nakładam lekki makijaż, by choć trochę ukryć te sińce pod oczami. Chwilę poświęcam na stanie przy szafie i rozglądaniem się za czymś wygodnym. W końcu decyduję się na parę ciemnych dżinsów i niebieski sweterek, który ładnie współgra z moimi oczami. Wkładam czarne botki i pędzę obudzić mojego sześcioletniego braciszka Toby'ego. Standardowo moich rodziców nie ma w domu, więc ktoś musi podwieźć go do szkoły. Proszę go by się ubrał i nakarmił swojego królika Absurda , a sama schodzę na dół przygotować śniadanie. Kiedy wchodzę do mojego ulubionego pomieszczenia biegnie do mnie mój wielki owczarek niemiecki- Aksel. Bawię się z nim chwilę, napełniam mu miskę i podaję śniadanie Toby'emu. 

Spóźniona wjeżdżam na teren Art Students League of New York. Biegnę ile sił w moich krótkich nóżkach na znienawidzoną przeze mnie lekcję chemii. Kto w poniedziałek rano każe nam uczyć się chemii?! Wbiegam zdyszana do klasy. Na moje szczęście pan McKagan jeszcze nie przyszedł, więc szybko siadam na moim stałym miejscu, koło Lukasa. 

-Czemu ty zawsze musisz się spóźnić na tą cholerną pierwszą lekcje?!- napada na mnie jak tylko siadam.- Przez ciebie zawsze panikuję na myśl, że miałbym siedzieć sam podczas tych tortur.

-Jeju Lukas, przestań już jestem. Zachowujesz się jak mała dziewczynka, która ma zostać pierwszy raz w przedszkolu bez rodziców. 

W tym momencie wchodzi pan McKagan. I tyle z mojego nabijania się z Lukasa. 

Po chemii mam dwie godziny o historii sztuki, a następnie ćwiczenia praktycznie- coś co kocham. Reszta dnia upływa szybko i ani się obejrzę a biegnę do samochodu, by jak najszybciej spotkać się
 z moją przyjaciółką. Po szkole zawsze spotykamy się w kawiarence niedaleko naszych mieszkań. Dziś Jessi przyszła ze swoim chłopakiem Carterem. 

-Grace!- Zrywa się z krzesła i omal mnie nie przewraca na środku kawiarni.- Tęskniłam za tobą cały dzień!

-Jessi możnaby pomyśleć, że nie widziałyśmy się miesiąc. Siadaj, a ja idę po kawę.

Kiedy wracam do stolika Jessi od razu na mnie napada.

-Mam do ciebie pytanie.

-Hm?

-Niedługo Walentynki, a ty nikogo nie masz, więc pomyśleliśmy z Carterem, że możesz pójść z nami. Wybieramy się do klubu w centrum Brooklynu.

Patrzę to na nią to na Cartera i własnym uszom nie wierzę.

-Chcesz mi powiedzieć, że chcesz wziąć mnie do klubu, gdzie mogłabyś szaleć przez całą noc, beze mnie krzątającą ci się pod nogami? Oszalałaś? Idźcie się zabawić, a ja zostanę u siebie i zajmę się zaległymy projektami.

-Obydwie dobrze wiemy, że nie masz żadnych zaległych projektów i chcesz się wymigać! Idziesz
z nami i koniec dyskusji.

-Carter powiedz swojej dziewczynie, że chyba coś ją boli jeśli myśli, że pójdę z wami do klubu! Będę wam tylko przeszkadzać.

Carter jednak zamiast mi przytaknąć, staje po stronie Jessi i przekonuje mnie abym się z nimi wybrała, obiecując, że jak tylko coś mi się nie spodoba odwiezie mnie do domu. Będąc już zmęczona walką z nimi, przystaję na propozycję. Jessi skacze na równe nogi i podbiegając do mnie mocno mnie przytula. 

-Ale będzie zabawa! 

No nie wiem...

-----------
Diane ;)